فیلم Eat the Night از آن دست آثار درام و ماجراجویی است که تماشای آن نهتنها تجربهای تازه و متفاوت برای دوستداران سینما خواهد بود، بلکه تفسیری امروزی و جسورانه از تقابل زندگی واقعی با دنیای مجازی را به تصویر میکشد. این اثر فرانسوی به کارگردانی کارولین پوگی و جاناتان وینل ساخته شده و میتوان گفت یکی از خاصترین فیلمهای سال اخیر است. داستان پیرامون دو خواهر و برادر جوان، پابلو و آپولین شکل میگیرد؛ نوجوانانی که با واقعیتهای تلخ زندگی چون بیتوجهی، هرج و مرج و خشونت اجتماعی دست و پنجه نرم میکنند و پناه خود را در دنیای مجازی پیدا کردهاند. بازی آنلاین «دارکنون» برای آنها بیش از یک سرگرمی است؛ پناهگاهیست امن در برابر دنیای بیرون و زخمهای دیده و نادیده.
این فیلم با نگاهی واقعگرایانه و همدلی خاص، مرز میان فرار از واقعیت و آرزوی ارتباط اصیل را واکاوی میکند و موفق میشود بحرانهای نوجوانان امروز را چه در دنیای فیزیکی خیابانهای پرخطر و چه در دنیای رنگین و رویایی بازیهای آنلاین با زبانی تاثیرگذار روایت کند. با پیشروی داستان، بازی دارکنون رو به تعطیلی میرود و تابلو شمارش معکوس «۶۰ روز تا پایان» سایهای از اضطراب به قصه میافکند. آپولین که بهشدت به فضای مجازی بازی وابسته شده، ماتم از دست دادن این دنیای دوم را پیشاپیش احساس میکند؛ دنیایی که در آن میتواند خود واقعیش باشد و در کنار دیگر بازیکنان دوستی و حمایت تجربه کند.
در همین حال، پابلو بیشتر درگیر دنیای جرم و مواد مخدر میشود و رابطه پیچیده و پرخطرش با شخصیتی به نام نایت، یک شریک جرم و همزمان معشوق او را در لبه پرتگاه قرار میدهد. برهم افتادگی این روابط واقعگرایانه با روابط مجازی، فضای فیلم را مرموز، پرتنش و سرشار از حس تعلیق میکند. چرا Eat the Night ارزش تماشا کردن دارد؟ در وهله اول، توانایی فیلم در نمایش احساساتی چون ناامنی، میل به ارتباط و عطش فرار از دلهرههای زندگی امروزی ستودنی است؛ روایت فیلم نوعی آشفتگی احساسی و نیاز درونی به لمس و نزدیکی را در بستری سرد و بیروح به تصویر میکشد. صحنههای خیالپردازانه و بصری بازی آنلاین با سردی و خشونت فضای خیابانی ترکیب میشود و تضاد زیبایی میان آرزوهای انسانی و تردیدهای تلخ زیستن را رقم میزند.
از لحاظ سینمایی، Eat the Night تصویربرداری قابل توجهی دارد؛ کارگردانان با قاببندیهای خاص، لحظات نزدیکی پابلو و نایت را بهگونهای روایت میکنند که شکنندگی رابطه این دو و تلاش نافرجام آنها برای رهایی از طوفانهای عاطفی را به تماشاگر منتقل کند. همزمان، جهان بازی دارکنون با مناظر رنگین و نورپردازی خلاقانه، امید و لبخند را در قابهایی احساسی و خیالانگیز میگنجاند، فضایی که هر مخاطب را به دنیای نوجوانی و آرزوهای ناتمامش میبرد.
هرچند فیلم از منظر منتقدان امتیاز متوسطی دریافت کرده اما ارزش واقعی آن ممکن است در جنبههای هنری و پیامهای عمیقش بیش از امتیازها و نظرات سطحی باشد. Eat the Night با به تصویر کشیدن تلاش نوجوانان برای پیدا کردن جای پای خود در دنیایی پرازدحام و متزلزل، اثری تفکربرانگیز، غافلگیرکننده و سرشار از لحظههای احساسی است که پس از پایان در ذهن مخاطب باقی میماند.
افزودن دیدگاه